Recensies Regressie

"Ik heb 3x een regressie gedaan bij Tanja. We gingen hierbij terug naar een leven waarin ik een jonge Joodse vrouw was ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Ik zal hierna eerst vertellen waarom we ertoe zijn gekomen om een regressie te gaan doen. Vervolgens zal ik vertellen hoe de regressies bij Tanja precies verliepen en hoe ik ze heb beleefd. Tot slot zal ik vertellen hoe de regressies en de gesprekken met Tanja mij geholpen hebben in mijn huidige leven.

​

Al sinds de puberteit ben ik gefascineerd door boeken en films over concentratiekampen. Met name over Auschwitz. Ook heb ik terugkerende dromen over dit onderwerp. Ik word dan gedwongen overhaast een koffer te pakken met mijn belangrijkste bezittingen. Of ik ben samen met vele anderen in een soort badkamer. Ik krijg het benauwd, maar net als het teveel wordt, stijg ik op en ben ik verlost. Eén had ik een levensechte droom waarin ik kuilen moest graven in de modder, onder het toeziend oog van schreeuwende soldaten. Ik kon de soldaten letterlijk horen in het Duits. Op een dergelijke manier had ik nooit eerder gedroomd; het was meer een filmbeeld dat zich op mijn netvlies toonde dan een droom.

​

Drie jaar geleden heb ik een burn-out gehad. De oorzaak hiervan was dat ik mijn eigen gevoelens en behoeftes negeerde. Ik was altijd maar bezig met het voldoen aan de (mogelijke) verwachtingen van anderen en vond mijn eigen welzijn daaraan volledig ondergeschikt.  Lief en zacht zijn voor mijzelf hield ik nooit lang vol. Dat gunde ik mijzelf alleen wanneer het goed ging met iedereen om me heen (mijn partner, collega’s, buren, familie). Rust nemen voelde onveilig. Ik leefde met het gevoel alsof er elk moment iets vreselijks kon gebeuren, wat ik alleen kon ontkomen door constant alert en voorbereid te zijn. Continu was ik aan het anticiperen en denkbeeldige problemen aan het voorkomen. En daarbij deed ik het, volgens mijzelf, nooit goed genoeg. Er waren aan het einde van de dag altijd wel steken die ik had laten vallen. Daar lag ik dan ’s nachts van wakker, mezelf verwijtend dat ik beter had moeten opletten.

​

Ik zag nooit het verband tussen al deze dingen. Totdat bepaalde details uit het zoveelste boek dat ik over de Nazi-terreur las, me wel heel erg naar de keel grepen en een diep gevoel van herkenning in mij teweeg brachten. Daar kwam bij dat ik sinds mijn zwangerschap regelmatig overvallen werd door een onbestemd gevoel van diepe eenzaamheid, leegte, lijden en uitzichtloosheid. Vaak ging dit gepaard met dorst, kou en/of honger.

Ik besprak dit alles met Tanja. Samen kwamen we op de mogelijkheid dat ik in een vorig leven wel eens in een concentratiekamp gezeten zou kunnen hebben. Ik vroeg Tanja of we via een regressie terug konden gaan naar dat leven. Zo zou ik mijn gevoelens beter kunnen duiden en vervolgens kunnen verwerken. Hoewel ik het doodeng vond, wilde ik erg graag weten wat er nou precies met mij gebeurd was, zodat ik mijn gevoelens beter zou kunnen plaatsen en er daardoor beter mee zou kunnen leven.

​

Voor de eerste regressie voelde ik erg veel weerstand. Ik wilde geen stinkende beerput gaan opengooien. Ik was bang dat wat er aan het licht zou komen me zou overweldigen en dat ik mezelf helemaal kwijt zou raken. Omdat ik aan de andere kant ook voelde dat het me goed zou doen en ik Tanja volledig vertrouw, zette ik toch door. Ik ging onder een dekentje op een matras liggen en Tanja zat naast me. Ze had Joodse muziek opgezet en stelde me op mijn gemak. Daarna keerden we ons beiden in onszelf. Toen we helemaal ontspannen waren, legde Tanja haar hand op mijn hart. Zo kon ze verbinding maken met mijn ziel. Tanja vertelde me wat ze voelde en ze vroeg me steeds wat ik bij haar woorden voelde. Door deze combinatie kwamen wij tot een eerste fragment uit mijn vorige leven, waarin ik op transport gesteld werd naar een concentratiekamp. 

​

Tanja zag een radeloze vrouw op een perron die helemaal hysterisch en in paniek was. Ze werd met geweld een trein in geduwd. Ik ervoer deze emoties zelf (gelukkig) niet tijdens de regressie, maar ik wist maar al te goed dat ze er waren. De vrouw heette Juliette en kwam uit Frankrijk. Het was 1942. Sommige feiten benoemde Tanja, sommige feiten benoemde ik. Het was alsof we samen een puzzel in elkaar aan het leggen waren en omdat we helemaal in dezelfde energie zaten, vulden we elkaar perfect aan.  Het werd duidelijk dat Juliette zichzelf verweet dat ze in deze situatie terecht was gekomen. Tevens had ze (ik) het gevoel erin te zijn geluisd door de autoriteiten, mensen waarvan ze dacht dat ze te vertrouwen waren. Veel meer wil Juliette niet vertellen die keer en voor mij was het op dat moment ook genoeg zo.

​

Enige tijd later doen we opnieuw een regressie. Ik voel deze keer minder weerstand en meer vertrouwen, omdat ik nu weet wat me te wachten staat. Ik kijk er naar uit om weer contact te maken met Juliette. Tanja vertelt me dat Juliette zich voor mij schaamt om wat ze meegemaakt heeft. Ze voelt zich eenzaam en verdrietig en wil heel graag contact met mij. Het is belangrijk dat ik haar het gevoel geeft dat ze bij mij mag zijn en dat ik haar onvoorwaardelijk lief heb met heel mijn hart. Dan zal ze haar verhaal uiteindelijk zelf tegen mij doen, want ze wil dat wel graag vertellen. Door al die jaren zo hard voor mezelf te zijn geweest, heb ik Juliette van me af geduwd. Het klinkt misschien heel apart allemaal , maar ik snap wat Tanja me wil zeggen. Ik voel nu echt liefde en mededogen voor Juliette en kan haar in mijn hart sluiten vanuit zachtheid en begrip.  Ik spreek het hardop uit: vanaf nu zijn we écht samen.

​

Weer wat tijd later wil ik opnieuw een regressie doen bij Tanja. Ik wil graag weten hoe Juliette gestorven is. Door te weten in wat voor toestand zij tijdens haar sterven verkeerde, weet ik welke bagage mijn ziel naar mijn huidige leven heeft meegenomen. Er is snel contact met Juliette. Ze voelt zich nu helemaal op haar gemak bij mij en ze wil veel vertellen. Op elke vraag krijg ik gedetailleerd antwoord. Juliette vertelt dat soldaten op het perron in Auschwitz haar 3-jarige zoontje met geweld van haar hebben afgenomen. Zelf werd ze geselecteerd om te gaan werken in het kamp. Ze wist niet waar haar zoontje naartoe gebracht werd. De hoop dat hij nog in leven was, was het enige dat haar in het kamp overeind hielp, maar ook de baby die in haar buik groeide (een meisje). Ze werd echter door een soldaat hard in haar buik getrapt en verloor de baby helaas ook.

​

Er werden haar twee kinderen afgenomen in korte tijd en Juliette voelde zich moederziel alleen. Ze was emotioneel helemaal kapot. Dat ze herhaaldelijk werd verkracht tussendoor het zware mannenwerk dat ze moet doen in de vrieskou, interesseerde haar hierdoor nauwelijks: van binnen was ze al dood door verdriet. De verkrachtingen gebeurden vaak en gingen snel. Ze vond zichzelf niets waard en vond het daarom maar normaal dat ze dit bij haar deden. Tanja geeft aan dat het belangrijk is dat ik Juliette vertel dat ze wel degelijk waardevol is en dat het absoluut niet normaal is dat je verkracht wordt. Ik zeg deze dingen hardop tegen haar (en daarmee  tegen een deel van mezelf) in mijn eigen woorden. Ik geloof de woorden die ik tegen mezelf zeg en zuig ze in me op zodat ze een deel van me worden.

​

Juliette werd in een grote groep geselecteerd voor de gaskamer. Ze moest zich volledig uitkleden; dit deerde haar niet meer behalve dat het ijskoud was. De mensen om haar heen gilden en sloegen in paniek op de muren. Mensen vielen op haar. Juliette heeft geen kreet gelaten. Ze is koud gestorven met een enorm verdriet en wantrouwen jegens het leven. Gelukkig wachtte haar zoontje haar na haar dood op haar met open armen.

​

Tanja en ik zijn beiden diep geschokt door dit immens trieste verhaal en moeten allebei huilen. Ik ervaar dit als heel helend. Het is fijn dat Tanja zo betrokken is bij mijn verhaal; daardoor mag het er echt zijn en kan ik er om rouwen. Ik hoef me bij Tanja ook nergens voor te schamen. Alles wat er is mag er zijn, zonder oordeel. Na deze laatste regressie heb ik nog diverse gesprekken met Tanja. Hierin kunnen we nog meer verbanden leggen met problemen in mijn huidige leven en deze helen. Zo heb ik diverse negatieve seksuele ervaringen gehad, die werden veroorzaakt doordat ik mijn grenzen niet kon aangeven aan mijn partners. Ik heb mezelf hier lang voor geschaamd, maar nu kan ik het mezelf vergeven. Ik snap nu waarom ik het maar toeliet.

​

Na de regressies kan ik thuis zelf ook makkelijker contact maken met Juliette. Ze voelt nu als een lieve vriendin die altijd om me heen is. Ik ervaar sindsdien meer ruimte in mijn lichaam, ik zit beter in mijn vel. En ik kan meer genieten van de alledaagse dingen. Het contact met Juliette voelt als een hereniging, als het thuiskomen in mezelf. Tanja heeft ons samen gebracht. Door Juliette, en wat zij heeft meegemaakt, te accepteren, kan ik mezelf vollediger accepteren en liever zijn voor mezelf. Het harde, meedogenloze jegens mezelf is er af. Soms komt het nog wel terug. Maar ik herken het nu en weet wat ik eraan kan doen. Ik herinner me dan weer wat Juliette allemaal heeft moeten doorstaan en stel mezelf voor dat ik haar troost en knuffel. Dit helpt me om lief en zacht te zijn voor mezelf. Het mooie is dat ik daardoor ook een leukere partner en moeder kan zijn. Ik durf het leven in vertrouwen te omarmen en hoef niet meer constant op mijn hoede te zijn. In het hier en nu is er immers geen concentratiekamp!"