Recensies Regressie

"Het was voor mij alweer verschillende jaren geleden dat ik een regressie had gedaan. Ik dacht dat ik daarmee genoeg inzicht in oude patronen en negatieve overtuigingen had opgedaan om bewust in het leven van nu te kunnen staan. Om volledig mijzelf te kunnen en durven zijn. Terwijl ik het pad van mijn leven verder volgde, diende er zich echter steeds duidelijker een hardnekkig minderwaardigheidsgevoel aan. Ik kreeg het steeds moeilijker voor elkaar om mezelf lief te hebben, dat ik mezelf goed genoeg vind zoals ik ben. Ik compenseerde dit gebrek aan zelf liefde door goedkeuring en bevestiging van de buitenwereld te vergaren. Daar was ik heel goed in geworden.

Perfectionisme, controledrang en mijn grenzen verloochenen. Daarbij met mijn gedachtewereld een naïeve, positieve realiteit scheppen van het dagelijks leven. Dat beschermde mij ervoor dat ik de onderliggende angst en weerstand tegen het leven en mezelf niet hoefde te voelen. Ik werd me hier steeds meer bewust van en begon toe te laten wat ik voor mezelf verborgen hield; mijn diepe gevoelswereld. Tegelijkertijd met dit proces ontwaakte mijn interesse in de Holocaust, met name in het concentratiekamp Auschwitz-Birkenau ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Ik wilde er alles over weten; boeken kwamen op mijn pad, films over het kampleven roerden mij met tranen en ik bezocht het kamp meerdere keren. Het Joodse leven begon aarzelend toenadering te zoeken. Ik begon mij steeds meer te verbinden met het gevoel van thuiskomen, op deze oude plek, deze pijnlijke wond, die diep in mijn ziel gegrift stond.

​

Ik zag steeds helderder hoe de negatieve overtuiging uit deze wond mijn hedendaagse leven vervuilt. Het diepe minderwaardigheidsgevoel dat mij weerhoud om op te staan, mijzelf te tonen aan de buitenwereld: “Ja, hier ben IK!” “Ja, ik ben dankbaar voor wie ik ben, met al mijn gevoelens, talenten en eigenaardigheden!”
En toch… De innerlijke nazi in mijzelf verzet zich hier hardnekkig tegen. Hij wil niet ontmaskert worden. Hij wil mij klein houden en mij enkel laten overleven met ‘arbeit macht frei’, please-gedrag en een halve glimlach. Meer ben ik niet waard. Ik heb hulp nodig en besluit een paar regressies te gaan doen bij Tanja.

​

Een paar dagen voordat ik naar de afspraak met Tanja ga, voel ik al hoe mijn lichaam aan het reageren is. Weerstand, buikpijn en groeiende minderwaardigheidsgevoelens. Eenmaal in haar praktijkruimte kom ik tot rust. Het voelt er fijn. Tanja geeft je het gevoel dat je gewoon helemaal jezelf mag zijn. Even geen afleiding van de buitenwereld. Ik vertel haar mijn verhaal en zij luistert. Ik voel me gehoord. Af en toe stelt zij een vraag en prikt hiermee soms even door een blinde vlek in mijn verhaal. Het voelt fijn om zo in gesprek te zijn.
 

Terwijl we bij de kern van mijn verhaal zijn aangekomen, vraagt Tanja of ik klaar ben om in regressie te gaan. “Ja”, zeg ik en tegelijkertijd voel ik weer die enorme weerstand. Ik ga languit op het matras liggen en mag me nu helemaal ontspannen. Tanja legt me uit wat de bedoeling is. Ik mag vertrouwen op dat wat zich aandient en Tanja zal mij daar intuïtief bij begeleiden.

Ik doe mijn ogen dicht en ontspan dieper. Tanja stelt mij een paar vragen in relatie tot mijn verhaal. Ik beantwoord ze en zak verder weg in mijn verbeelding. Beelden komen vanzelf. Tanja stemt zich af op wat ik haar vertel. Het is een reis geworden die we nu samen aangaan. Een bubbel in de tijd die ligt opgeslagen in mijn energiesysteem. Ik ben terug in Auschwitz-Birkenau. (Om persoonlijke redenen ga ik hier niet dieper op in.)
 

Het bijzondere aan regressie is dat je met volledig bewustzijn terug in de tijd kunt gaan. Om zo opnieuw te ervaren waar een blokkade wringt. Tanja heeft mij op een liefdevolle manier begeleid en geholpen om de blokkade echt vanuit mijn gevoel opnieuw te durven doorleven. Hierdoor kon ik op die plek licht planten en vandaaruit een bewuste keuze maken: “NEE” zeggen tegen wat mij niet meer dient en “JA” zeggen tegen mijzelf in het leven van NU."