Mijn verhaal
In mijn boek heb ik herinneringen verwerkt die ik gedurende ruim 20 jaar over mijn vorige leven heb ontvangen. Deze herinneringen kwamen vaak op onverwachte momenten en verschenen in de vorm van steeds terugkerende dromen, spontane regressies of een gevoel van herkenning op plaatsen waar ik kwam. Ook voelde ik een sterk verlangen naar iemand, zonder te weten wie dit was. Het voelde als iemand die ik kende, maar waarschijnlijk nog niet ontmoet had in mijn huidige leven. Daarbij liep er een gevoel van heimwee naar de joodse cultuur en tradities als een rode draad door al deze herinneringen heen. Tot het moment dat ik met schrijven begon, voelde ik veel weerstand tegen dit alles, want ik begreep niet wat de zin van deze herinneringen was. Bovendien leek ik er alleen maar ongelukkiger van te worden.
In de hoop wat inzicht te krijgen, besloot ik een afspraak te maken voor regressietherapie. Dat bleek een goede beslissing te zijn, want meteen tijdens de eerste sessie werd me een helder beeld getoond van een leven dat ik ooit als Jodin had geleefd in een vreselijke periode: de Tweede Wereldoorlog. Het was alsof ik naar een film keek waarin ik zelf de hoofdrol speelde. Enerzijds was er opluchting, omdat ik eindelijk een beetje begon te begrijpen wat er gebeurde. Maar ik was ook wekenlang van slag.
Het toelaten van dit deel van mij heeft me completer gemaakt als mens, omdat ik een deel van mijn ziel heb teruggevonden.
In de tijd daarna bezocht ik de plaatsen die ik in mijn regressie had gezien. Vier keer ben ik de afgelopen jaren naar Auschwitz- Birkenau gereisd. Die reizen waren enorm helend en ik voelde me telkens een stukje sterker wanneer ik daar vandaan kwam. Wat ook hielp, was dat ik tijdens het schrijven degenen ‘ontmoette’ waar ik al die tijd heimwee naar had gehad; ik vond hen op papier. Misschien ga ik hen in dit leven nog in levende lijve ontmoeten. Of heb ik dat al gedaan? Ik weet het niet en vind het ook niet langer belangrijk.
Wat ik wel belangrijk vind, is dat ik nu begrijp waarom al die informatie tot me is gekomen. Door dit deel van mij toe te laten, leerde ik mijn gevoelens te begrijpen. Want juist door het slachtofferschap van mijn Joodse leven onder ogen te zien en daarna die ‘rol’ in liefde weer los te laten, kon ik de verantwoordelijkheid voor mijn huidige leven oppakken. Blijkbaar droeg ik nog wonden uit dat leven met me mee, die ik in dit leven mocht helen. Ook heb ik meer rust en vrede gevonden in mezelf; het toelaten van dit deel van mij heeft me completer gemaakt als mens, omdat ik een deel van mijn ziel heb teruggevonden.
Een andere belangrijke reden waarom al deze informatie tot me kwam, is dat ik voel dat het mijn missie is om mensen ervan bewust te maken dat we zoveel meer zijn dan alleen onze naam en rol in dit leven. Dat dit leven maar een stukje is van wie we in werkelijkheid zijn en dat we zoveel grootser zijn dan we denken. Ik hoop dat het lezen van mijn roman je hieraan mag herinneren!
Tanja Huissoon